Opis produktu

Koniczyna białoróżowa, szwedzka (Trifolium hybridum) jest naturalnie wytworzonym mieszańcem koniczyny czerwonej i białej. Jej cechą charakterystyczną jest duża odporność na okresowe zalewanie wodą, co pozwala jej rosnąć na wilgotnych glebach łąkowych. Jest odporna na udeptywanie i przygryzanie. Inną jej właściwością jest to, że nie powoduje wzdęć u bydła i owiec żywionych zielonką, w której skład wchodzi. Jest również odporna na raka koniczyny.

Wymagania i użytkowanie:
Koniczyna szwedzka może być uprawiana na glebach ciężkich i wilgotnych, gdzie poziom wody gruntowej jest bardzo wysoki. Można ją wysiewać na glebach mineralnych i torfowych. Zalecana jest do uprawny na kompleksie żytnim bardzo dobrym i zbożowo-pastewnym mocnym. Odczyn gleby powinien być zbliżony do obojętnego (pH>7,3). We wschodniej Polsce zaleca się jej uprawę z koniczną białą i czerwoną, ponieważ wykazuje ona dużą zimotrwałość i po wymarznięciu koniczny czerwonej może zająć jej miejsce w łanie. Może być stosowana na trwałych łąkach i użytkach naprzemiennych, rzadziej na pastwiskach. Na łęgach właściwych i grądach popławnych można ją spotkać w stanie dzikim.

Koniczyna szwedzka ma małe wymagania świetlne, a co za tym idzie jej rozwój jest bardzo szybki. Jeżeli na wiosnę zostanie wysiana w roślinę ochronną, to może bardzo szybko przerastać i zakwitać, a na jesień można uzyskać duży pokos ściernianki.

Jeżeli rośliny koniczyny mają zapewnioną wystarczającą ilość wody to mogą przetrwać okresy słonecznej pogody połączonej z wysoką temperaturą. Duże niedobory wody prowadzą do szybkiego zamierania roślin, a w konsekwencji do przerzedzania łanu. Jej uprawa najlepiej udaje się w rejonach, gdzie roczne opady wynoszą średnio 600 mm.

Koniczynę białoróżową należy wysiewać wraz z trawami, najlepiej z tymotką łąkową, a jej okres użytkowania powinien trwać 2-3 lata. Rocznie daje nawet dwa pokosy, a w rocznym plonie największy udział ma pokos pierwszy. Następne pokosy są słabsze i dominują w nich trawy.

Jeżeli koniczyna białoróżowa używana jest jako komponent paszowy, to dostarcza paszy zasobnej w białko. Jednak jej wartość pokarmowa jest mniejsza od koniczny czerwonej mimo, że zawiera mniej ligniny, ale jest chętnie zjadana przez zwierzęta. Zawiera też substancje trujące, które mogą powodować stany zapalne u zwierząt.

Siew:
Koniczynę białoróżową można siać wiosną w zboża jare, które pełnią funkcję rośliny ochronnej. Siew czysty wykonuje się w III dekadzie sierpnia, ponieważ koniczyna szwedzka jest mrozoodporna i nie ginie w trakcie mroźnych zim. Głębokość siewu nasion powinna wynosić 1,5 cm, rozstawa rzędów – 12,5-15 cm.

Koniczynę szwedzką uprawia się w mieszankach z trawami lub koniczyną białą i czerwoną. Najlepszymi gatunkami traw, nadającymi się do mieszanki są: kostrzewa łąkowa, życica łąkowa i tymotka łąkowa, które powinny stanowić 50% wysiewu. W przypadku zasiewów czystych należy wysiewać 8-12 kg/ha nasion koniczyny szwedzkiej, a w mieszankach połowę tej ilości.